Het lijkt wel alsof ik alleen maar over het klimaat lees deze dagen. Over politici die met het vliegtuig naar een klimaattop gaan, over met tomatensoep besmeurde schilderijen en over activisten die privé-jets proberen tegen te houden. Het is selectieve aandacht. Natuurlijk zijn deze onderwerpen veel in het nieuws maar het valt me extra op. Wij hebben namelijk als gezin een reis naar Zuid-India geboekt. Inderdaad, met het vliegtuig. En dat kan natuurlijk niet. Eigenlijk. Maar ja, op een andere manier kun je er eigenlijk niet komen. Toch? Voor onze kinderen is het heel goede levenservaring en mijn droom najagen is ook belangrijk: Voor mijn dood zoveel mogelijk landen bezoeken.
Maar het klimaat dan? Argumenten die mijn besluit afzwakken dringen zich op: ik ben al 30 jaar vegetarisch en we gebruiken vrijwel nooit de auto. We scheiden afval en hebben zonnepanelen. En iedereen vliegt, zelfs mensen die naar de klimaattop gaan. Dus. Vroeger werd ik bewonderd omdat ik zoveel van de wereld heb gezien. Het heeft me gevormd, dat gun ik mijn kinderen ook. Ik voel me weer iets minder schuldig. Alleen, wat hebben ze aan die ervaring als ons land overstroomt en ons gedrag de aarde steeds verder uitput.
De tegenstrijdige gedachten buitelen over elkaar heen. Cognitieve dissonantie heet dat in de psychologie. Tegenstrijdige ideeën en gedragingen leiden tot een conflict in jezelf en spanningsklachten. Dat proberen we op te lossen door ons gedrag af te zwakken en te rechtvaardigen. Als het over onszelf gaat worden grote problemen waar we een stellige mening over hebben, opeens een dilemma. Ook al weet ik het, het helpt toch om allerlei tegenargumenten voor ons ‘slechte gedrag’ te verzinnen. Trouwens, we kunnen niet meer terug. De tickets zijn al geboekt. Dan maar zoveel mogelijk genieten van alle mooie natuur daar. Zolang die er nog is.
