Vrijheid, dat is het gevoel dat ik had in India en eigenlijk altijd heb op reis. Het loslaten van wat moet -veelal vooral van mezelf, het go with the flow, het laten zijn, me onderdompelen in de mooie dingen die daaruit volgen. Ik ben er goed in. Op reis. Want zodra ik voet op Nederlandse bodem zet, vliegt het me alweer aan. De moetens, de agenda, de to-do’s, de verwachtingen, de hoge eisen daarbij aan mezelf. Ik voel mezelf meteen uit de ontspanning glijden in een lichte vorm van stress. En dat hoofd, dat weet alles wel en helpt me van de regen in de drup met rationele adviezen.
Op de automatische piloot werk ik mijn agenda af. Voor ik het me echt realiseer is de eerste week alweer voorbij en schreeuwt de to do lijst nog steeds ‘blog schrijven voor zondag’. Steeds harder en HARDER. Het grijpt me naar de keel. Ik wil het ook echt graag, maar hoe doet iedereen het toch. De stress zorgt voor een soort brainfreeze, ik sla dicht. Waarom ben ik niet eerder begonnen? O ja ik was in India. Laat het gewoon los, er komt vanzelf iets. Maar wanneer dan? Is er al iets? Hallo? Moedeloos lees ik weer de verzamelde columns ter inspiratie. Dat kan ik al helemaal niet. Hoe meer ik erover nadenk, hoe minder ik weet wat te doen. Waar is dat gevoel van vrijheid gebleven? Misschien moet ik gewoon een onderwerp in ChatGPT gooien, dan maakt AI- kunstmatige intelligentie- er wel iets moois van. Doei, dat is mijn eer te na!
Straks bestaat mijn vak niet eens meer doordat de computer of een robot veel beter is in therapie geven dan mensen. Dat zou een ramp zijn. Alhoewel, dat geeft mij dus wel weer mijn vrijheid terug. Heerlijk. Ik voel een luikje opengaan in mijn hoofd.
